Tim, onze collega AFCB’er, schreef ooit ergens eens: er is niets mooier dan een tight end die een bos van verdedigers met zich meesleurt op weg naar een score of een first down. De exacte quote ken ik niet meer, maar zoiets moet het geweest zijn. En hij heeft gelijk; die grote brede kerels zou je soms eerder als WWE worstelaar zien dan als football speler, het heeft daardoor ook iets poëtisch. Doe het ze ook maar na: ze moeten even groot zijn als een offensive lineman en zowel verstand hebben van passen en blocken.

Het valt misschien ook niet zo op, maar de tight ends spelen een grote rol bij wie uiteindelijk op het einde van het seizoen de Lombardi in de lucht mag steken. Zowel de Rams (Higbee), de Bucs (Gronk), de Chiefs (Kelce), de Patriots (Gronk, again) en de Eagles (Ertz) hadden een tight end in de  rangen die het verschil kon maken. Van dat verschil maken zien we maar vaak 1 kant; die van het kunnen vangen van een pass. Wat we minder goed zien, maar wat wel goed geweten is, is dat bijna elk van die kerels die ik hierboven noem ook uitstekende run blockers zijn. Je moet ook goed zijn in beide zaken, of je komt er niet. Vraag dat maar aan de Denver Broncos: na het vertrek van Noah Fant hadden ze nog die andere belofte over: Albert Okwuegbunam. Probleem: Albert O kan blijkbaar niet zo goed overweg met zijn blocking taken. Gevolg is dat hij minder snaps speelt en dus ook zijn kunsten om een pass te vangen niet kan laten zien. De jury is nog niet terug om zijn beslissing te vellen over Kyle Pitts, maar van hem weten we van bij Florida dat hij wel een goede blocker zou zijn. Maar het is steeds de Joey special: two pizzas, je moet het alletwee kunnen.

Dat verklaart ook waarom het zo lang duurt dat jonge tight ends doorgroeien, ze moeten zowat alle playcalls onder de knie hebben alvorens ze kunnen meedraaien in een goed geoliede offense. Pas vanaf het tweede seizoen mag je iets verwachten van een tight end, al liggen de verwachtingen bij de fantasy nerds vaak te hoog. 

Ze lijken ook een eigen clubje te vormen. Afgelopen zondag was er National Tight Ends Day, een feestdag uitgevonden door de tight ends zelf. Het is vooral George Kittle die hier de drijvende kracht achter is. De tight end van de 49ers organiseert ook elk jaar de Tight End University: een 3 daags evenement waarbij tight ends van alle NFL ploegen bij elkaar komen om ervaringen uit te wisselen en elkaar tips en tricks te geven. De focus ligt blijkbaar op rehab en recovery, film studie, maar ook on field drills. Zie je het al gebeuren met de QBs waarbij een Aaron Rodgers of Tom Brady aan jonge QBs tips zouden geven hoe ze beter kunnen worden? Hell no! De tight ends willen een soort broederschap uitstralen, ze erkennen dat hun positie naast de QB waarschijnlijk de moeilijkste op het veld is, en dat de jonge kerels best wel wat hulp kunnen gebruiken. Respect jongens!

Ze doen het ook niet voor niets, het is een kleine schande dat de lonen van tigh ends onderaan bengelen. Als we de special teams buiten beschouwing laten, verdienen alleen running backs minder dan de tight ends. Daarvoor moeten ze de hele playbook kennen, en dus kunnen vangen en blocken. Het gaat gelukkig stilaan de goede kant op; ook de GMs beginnen in te zien dat Brady zonder Gronk enkele ringen minder had en dat de Chiefs wel Tyreek Hill laten lopen, maar Travis Kelce dicht tegen de borst houden. Omwille van al die redenen ga ik 5 dagen te laat toch nog een glas drinken op de meest indrukwekkende spelers in de NFL. Leve de tight ends!